Jedna rzecz, która mnie martwi w ludziach

Dziś chcę Wam opowiedzieć o pewnej rzeczy, która mnie martwi. Tak po prostu. Czasem nie jest mi wygodnie w życiu. Nie jest mi wygodnie z bliskimi ludźmi. A powód jest dość niezwykły, więc trochę boję się o nim mówić. Mimo to – opowiem. Posłuchasz?

Etap płakania nad testami ciążowymi przeszłam już dawno i nauczyłam się nie warunkować mojego poczucia szczęścia od rzeczy, które ode mnie nie zależą. Możesz nazywać to wyparciem, możesz nazywać to robieniem dobrej miny do złej gry – dla mnie problemy z płodnością były główną rzeczą, która uświadomiła mi, że nie wszystko od nas w życiu zależy. I czasem warto zamiast wypatrywać wymarzonego celu, rozejrzeć się dookoła i zobaczyć, co już masz. Bo może masz już wiele.

Wiesz, nie było tak, że obudziłam się pewnego razu i już nagle wiedziałam. Za powyższym akapitem stoi kilka lat mojego życia, niepłodność, różne porażki, które wytrącały moje życie z ustalonego przeze mnie planu. Nie ma we mnie zgody na myślenie: „tak, na pewno będę mamą”, „tak, muszę zostać mamą”. Nie muszę. Nie wiem, czy zostanę. Być może moja droga prowadzi zupełnie w innym kierunku. Na to się godzę. Żyję pełnią życia tu i teraz, robię wszystko na 100% i nie czekam na ten mityczny czas, kiedy nagle zrozumiem, co to szczęście, trzymając małego człowieka na rękach. Tak, pewnie będę wtedy szczęśliwa, ale nie czekam z tym do tego momentu. Wiem, że myślenie „tak, muszę…” wiele niszczy w życiu, w związku, a dziecko sprowadza do roli kolejnego gadżetu, który musimy mieć jako dorośli. Być może to mocne słowa, ale tak to właśnie czuję.

Możesz mi teraz powiedzieć: wow, dziewczyno, to świetnie! Ja Ci na to powiem, że czuję się z tym nawet trochę niezwykle – szczególnie, kiedy wiem, jaka droga za tym stoi. Szczególnie, kiedy jakiejś innej Kiedyśmamie powiem parę słów – dla mnie oczywistych i wyjętych prosto z serca, a dla niej mocnych i ustawiających życie na nowo. Taka jestem, tak mam. Ale muszę wyrzucić z siebie jeden ciężar.

Otóż, moja droga, przestaję rozumieć ludzi.

Mam wrażenie, że mało osób rozumie tę moją akceptację i pokój. Nie rzucam się na dzieci znajomych, bo generalnie nie należę do wylewnych emocjonalnie osób, nie traktuję swojego kota jak substytut dziecka, nie pokazuję na każdym kroku, jak bardzo mi doskwiera niepłodność. I co jest najdziwniejsze, odnoszę wrażenie, że to niektórym sprawia problem. Że gdybym spotykając się z jakąś mamą, zrobiła sobie milion zdjęć z jej dzieckiem, a potem zbierała na Facebooku komentarze „wow, pasuje Ci”, spotykałabym się z większym zrozumieniem. Że gdybym wzdychała, płakała i wywracała oczami ze smutkiem na widok dzieci znajomych, byłabym bardziej do zaakceptowania.

Myślę, że mogę powiedzieć to głośno: tak, ja zaakceptowałam swoją niepłodność. Ale nie każdy wśród moich bliskich zaakceptował ją tak, jak ja. I tak sobie czasem dostaję takie kopniaczki, które mają pokazać mi moje miejsce w szeregu. Bo przecież dopóki nie mam dzieci, nie wiem, czym jest szczęście. Dopóki nie mam dzieci, nie wiem, czym jest zmęczenie. Co ja mogę wiedzieć o życiu, skoro żyję tak, jak żyję. Nie wolno mi się cieszyć, narzekać – mam pokornie czekać i dla mnie samej będzie lepiej, jak dołożę wszelkich starań, by to czekanie skończyło się jak najszybciej.

Prawda jednak jest taka, że być może nigdy nie poznam tego „prawdziwego” szczęścia i zmęczenia. I jedyne, co mogę zrobić, to angażować się w to, co mam teraz i przyjmować to z powagą i szacunkiem. I ile razy słyszę o tym mitycznym szczęściu, które jeszcze czeka na mnie za drzwiami, to czuję pewne lekceważenie do życia, które prowadzę teraz. A to jest po prostu smutne – bo jest to jedyne życie, jakie mam. I nawet, kiedy pomyślę sobie, że to się skończy, gdy zajdę w ciążę, nie niesie to pociechy – jeśli ktoś ma mnie akceptować dlatego, że zostałam matką, podziękuję z góry za taką akceptację.

Tak się czasem czuję i o tym chcę Tobie powiedzieć – po to, żebyś Ty wiedziała, że być może z pewnymi myślami nie jesteś sama. Po to, byś wiedziała, co może czuć Twoja siostra czy przyjaciółka.

A najbardziej na świecie chciałabym to wszystko umieć powiedzieć osobom, które mnie wprawiają w takie poczucie. Żeby nie było – pracuję nad tym. Czasem nawet się udaje.

***

Miło mi, że posłuchałaś mojej opowieści. Jeśli coś Cię poruszyło w tekście – daj znać w komentarzu. Porozmawiajmy o tym, wymieńmy się myślami i emocjami. A jeśli czujesz dokładnie to samo – uśmiechnij się, bo nie jesteś z tym sama.